USWNT won Olympisch goud zonder Alex Morgan, maar haar impact reikt verder dan overwinningen op het veld

Opmerking van de redacteur: Dit is een bijgewerkte versie van een artikel naar aanleiding van de aankondiging van Alex Morgan’s pensionering op 5 september 2024. Het verhaal werd voor het eerst gepubliceerd op 1 augustus 2024.

Alex Morgan was deze zomer onontkoombaar, maar niet omdat ze naar de Olympische Spelen ging. Of het nu Coca-Cola-reclames of Reese’s Instagram-advertenties waren, ze was op elk scherm en elk apparaat te zien. Sponsoren sloten deze deals in de verwachting dat Morgan op de selectie van het Amerikaanse nationale vrouwenelftal voor de Spelen in Parijs zou staan. Maar toen hoofdcoach Emma Hayes in juni haar team aankondigde, gebeurde het ondenkbare: geen Morgan.

Het was een verrassing, maar toch ook weer niet.

Morgan heeft voor de Verenigde Staten gespeeld in elk groot toernooi waaraan ze sinds 2011 hebben deelgenomen. Ze heeft twee keer de World Cup gewonnen, Olympische gouden en bronzen medailles gedragen en staat met 123 doelpunten op de achtste plaats op de lijst van beste internationale doelpunten aller tijden voor vrouwen. Ze is ook op de neerwaartse spiraal van haar carrière, ze heeft de bijnaam “baby horse” die haar door haar senior teamgenoten werd toebedeeld al lang achter zich gelaten en is zelf senior teamgenoot geworden.

“Als je een team samenstelt, zul je altijd iemand teleurstellen,” zei Hayes tijdens een podcastopname voor “The Women’s Game” met Sam Mewis. “Ik denk dat als het om Alex gaat, er allereerst geen gemakkelijke manier is om iemand slecht nieuws te geven… Het menselijke aspect zit voor mij in het overbrengen van dat (nieuws). Maar ook in het accepteren dat er, ongeacht de situatie, altijd iemand zal zijn die de beslissing niet leuk vindt.”

Emotioneel gezien is het altijd schokkend om te zien hoe een geweldige generatiespeler door een coach wordt afgeschreven. De naam “Alex Morgan” is al meer dan tien jaar synoniem met het USWNT. Maar logistiek en tactisch gezien was er zeker een argument om de 35-jarige Morgan te verlaten en een nieuwere generatie scorend talent te nemen, een die nog steeds wordt versterkt door de aanwezigheid van ervaren Crystal Dunn, Lindsey Horan, Lynn Williams en Rose Lavelle.

Toen het USWNT goud won tegen Brazilië, was er geen twijfel over de noodzaak van een andere veteraan. Hayes’ favoriete startende front three van Sophia Smith, Mallory Swanson en Trinity Rodman schitterde, met rookie Croix Bethune die in de coulissen stond te wachten.

Het einde van Morgans tijd bij de VS was een teken aan de muur toen Hayes haar in februari voor het eerst van de W Gold Cup-selectie haalde. Morgan werd pas opgeroepen nadat Chelsea-aanvaller Mia Fishel haar kruisband scheurde tijdens de training. Het is moeilijk om geen symboliek toe te kennen aan het beeld van Morgan in een shirt met een ander nummer, met een nummer 7 in plaats van haar iconische nummer 13 vanwege de CONCACAF-regels over het dragen van hetzelfde nummer als de speler die je vervangt. Na 14 jaar in het shirt met nummer 13 is het nummer bijna net zo’n onderdeel van haar merk als haar daadwerkelijke spel op het veld.

Morgan scoorde twee doelpunten in dat toernooi, waarvan één een penalty. Het was haar eerste doelpunt in 10 interlands, die meer dan een jaar besloegen. Donderdag kondigde ze aan dat ze stopte met de sport en haar tweede kind verwachtte. Haar laatste wedstrijd vindt zondag plaats tegen North Carolina Courage in de NWSL.

Haar rol op het veld is steeds meer gaan draaien om de schade die ze kan absorberen door de aandacht van andere spelers af te leiden, dan om het scoren. Die verdedigende aandacht is een kenmerk van het respect dat ze nog steeds heeft, het gevaar dat ze nog steeds vormt voor het doel. Maar het is niet langer consistent, gevarieerd of efficiënt genoeg om een ​​plek op de moeilijkste internationale selectie te rechtvaardigen, althans niet in Hayes’ ogen.

Toch was er, ondanks de dalende statistieken, altijd het argument voor Morgans aanwezigheid als veteraan en leider. Tot voor kort was ze co-captain met Lindsey Horan, iemand wiens stem autoriteit uitstraalde bij zowel teamgenoten als fans. Toen de anti-LGBTQ-berichten op sociale media van middenvelder Korbin Albert wijdverspreid begonnen te circuleren, stond Morgan voor de camera’s met Horan aan haar zijde, een voorbereide teamverklaring voorlezend over het handhaven van een respectvolle ruimte en intern met Albert praten. Het was onmiskenbaar de taak van een captain, namens het team kritiek onderscheppen, het soort ondankbare taak dat bij de aanvoerdersband hoort.

Horan heeft ook leiderschapslessen van Morgan gevolgd, terwijl ze zelf nog steeds leert in de praktijk als de nieuwe en enige teamcaptain.

“Het was cruciaal voor die ervaring om een ​​WK met Alex te beleven”, zei Horan in New York voordat hij naar Frankrijk vertrok.

Horan geeft Morgan de eer voor het helpen van haar om de rol van kapitein op zich te nemen (Brad Smith, Getty Images)

Voordat Horan, Morgan en Megan Rapinoe co-captains waren, organiseerden de twee teamdiners voor de kampen, zodat de spelers konden binden en een avondje uit konden gaan.

“Er zijn dingen die leiders en veteranen in dit team al jaren doen en die als het ware zijn doorgegeven,” zei verdediger Naomi Girma, die zei dat Emily Sonnett en Lavelle in deze iteratie van het USWNT het laatste teamdiner in New York organiseerden. “Iedereen is op zijn eigen manier zo bijzonder, dus er zal nooit meer een Alex of Pinoe zijn.”

Sonnet, die samen met Morgan en Rapinoe in het WK-team van 2019 en 2023 zat, zei dat de spelers vaak dingen doen waarvan ze denken dat de twee voormalige leiders ze zouden hebben gedaan.

“Alex is een ongelooflijke leider en ze zit al zoveel jaar in dit team,” zei Sonnett. “Leiders als Lindsey, Mal (Swanson), Rose, ze herinneren zich absoluut dingen die Alex, Pinoe, die niet in dit team zitten, zouden doen omdat we gewoon al zoveel jaar om hen heen zijn.”

Samen met haar teamgenoten was Morgan betrokken bij historische onderhandelingen over een collectieve arbeidsovereenkomst. Deze onderhandelingen hebben bijgedragen aan de totstandkoming van het Amerikaanse nationale vrouwenteam zoals het er nu uitziet. Het team kreeg niet alleen betere salarissen en arbeidsomstandigheden, maar ook voordelen zoals ouderschapsverlof en tijdelijke arbeidsongeschiktheid.

Ze heeft zich uitgesproken over LGBTQ+-rechten, waaronder het steunen van transgenderkinderen in de sport, en volgde Rapinoe in 2020 door te knielen tijdens het volkslied om te protesteren tegen anti-zwarte politiegeweld en racisme. Toen ze in 2020 werd uitgeleend aan Tottenham Hotspur, zag ze het seniorenteam van de vrouwen trainen op een inferieure faciliteit en overtuigde ze de club om de vrouwen dezelfde nieuwe trainingsfaciliteit te laten gebruiken als de mannen. Toen Sara Björk Gunnarsdóttir haar eigen club Lyon aanklaagde omdat ze haar salaris had ingehouden toen ze zwanger werd, pleitte Morgan opnieuw voor de normen die clubs aan ouders zouden moeten stellen.

Door Sara’s verhaal voel ik me gedwongen om uit te drukken hoe een team op zijn minst hun speelster die moeder is, kan steunen. 1. Hun eigen hotelkamer aanbieden tijdens uitjes (ja, we hebben meestal kamergenoten) 2. Een hotelkamer aanbieden voor de oppas/verzorger 3. Zitplaatsen aanbieden op de…

— Alex Morgan (@alexmorgan13) 19 januari 2023

En ze voelt zich genoodzaakt om zich uit te spreken als een van de, zo niet de meest zichtbare, spelers waar ze ook gaat, en ze verklaarde publiekelijk dat ze teleurgesteld was om te horen over beschuldigingen van intimidatie tegen Wave-president Jill Ellis, en schreef op X: “Het is belangrijk voor mij dat we die omgeving creëren voor zowel spelers ALS personeel in de hele organisatie.”

Morgans pleidooi voor verschillende doelen had haar verkoopbaarheid kunnen schaden. Maar dat is niet gebeurd. Ze is een even krachtig merk als altijd, en staat in 2023 op de lijst van best betaalde vrouwelijke atleten van Forbes met aanbevelingen die naar schatting rond de $ 7 miljoen liggen. In 2021 richtte ze samen met Chloe Kim, Simone Manuel en Sue Bird TOGETHXR op, een media- en handelsbedrijf. Haar drukte is bewonderenswaardig tot op het punt van pathos. Tijdens een scène in de Netflix-documentaire “Under Pressure” troost ze dochter Charlie terwijl Charlie om aandacht schreeuwt terwijl Morgan een voetbalwinkel opent – een herinnering aan Morgan, de moeder.

Maar de realiteit van een vrouw in het professionele voetbal is dat niemand, zelfs Morgan niet, genoeg geld zal verdienen om met pensioen te gaan zonder zorgvuldige, berekende investeringen en branding. Op dezelfde manier kunnen vooraanstaande mannelijke spelers zichzelf bijna op pure prestaties neerzetten. Elke man die de cijfers haalt die Morgan in haar carrière heeft geproduceerd, zal miljoenen verdienen aan zijn salaris alleen, laat staan ​​aan aanbevelingen.

Morgan heeft zich op club- en nationaal niveau sterk gemaakt voor ouderlijke rechten (Brad Smith, Getty Images)

Maar Morgan heeft haar unieke talent moeten verzilveren en tegelijkertijd haar privileges moeten benutten: ze is blank, hetero en presenteert zich als een vrouw. Dat maakt haar een aantrekkelijker merk voor zowel bedrijven als het publiek in een land met een goed gedocumenteerde geschiedenis van racisme, vrouwenhaat en transfobie jegens atleten buiten een stereotiepe presentatie van vrouwelijkheid, atleten als Rapinoe, Serena Williams, Katie Ledecky, Brittney Griner, Simone Biles en Sha’Carri Richardson. De ruimte die Morgan krijgt om zich uit te spreken en zich uit te spreken is dienovereenkomstig groter vergeleken met Dunn of zelfs Rapinoe, wiens uitgesprokenheid kritiek heeft gekregen dat ze haar eigen unieke niveaus van “geen f*** geven” heeft doorstaan.

Morgan heeft bewonderenswaardig de grens tussen prestatie en merk, openhartigheid en verkoopbaarheid bewandeld. Ze heeft zichzelf gepresenteerd als speler, moeder en pleitbezorger, terwijl ze ook haar privé-zelf bewaakte.

Met iemand die zo beroemd is als Morgan, die haar reputatie deels bouwde op het zijn van een rolmodel, en deels de verantwoordelijkheid kreeg toegewezen door de sociale verwachting van vrouwen in de sport, is er een natuurlijke behoefte om die authentieke, privé-zelf te willen leren kennen. Een aspect van haar slimme marketing is om genoeg inzicht te geven in dat privéleven — zoals de eerder genoemde scène met Charlie — terwijl ze een vrij strikte grens tussen haarzelf en het publiek handhaaft.

Haar berichten op sociale media over haar familie zijn warm en persoonlijk, maar verklappen niet meer dan Morgan wil verklappen. Ze is grappig en charmant op camera en vindt het niet erg om openhartig te praten over onderwerpen die te maken hebben met sociale rechtvaardigheid, maar deze momenten zijn gecureerd, meestal met tijd om vooruit te plannen. Je ziet niet de details van haar dag, de roddels die ze deelt met vrienden of meningsverschillen met familie. Net als elke atleet heeft Morgan recht op privacy en om te beslissen hoe en wanneer ze een stukje van zichzelf wil uitdelen. En haar vermogen om de juiste hoe en wanneer te kiezen, heeft haar goed gediend.

Wie is de volgende?

Als je over straat loopt en iemand vraagt ​​een voetbalster te noemen, krijg je waarschijnlijk een mix van Morgan, Mia Hamm, Marta en misschien wel Wambach.

Is het in dit volgende tijdperk van vrouwenvoetbal nog moeilijker om op te klimmen tot generatiemegaster die de status heeft van “enige naam die ik ken”? Terwijl het vrouwenspel steeds populairder wordt, wordt het ook competitiever en dus moeilijker om jezelf te onderscheiden van de rest. Het verzamelen van statistieken op Morgan-niveau voelt moeilijker om te bereiken, hoewel het zeker niet onmogelijk is.

Er zijn een paar Amerikaanse kanshebbers voor de titel, gebaseerd op de prestatie-persoonlijkheidsmaatstaven waar Morgan zo goed in is: de voorste drie spelers Rodman, Smith en Swanson.

Swanson, Smith en Rodman zijn op de Spelen van Parijs als scorend trio uit de bus gekomen. (Foto door Brad Smith, Getty Images).

Het trio heeft de afgelopen jaren al een sterke fanbase opgebouwd, zowel individueel als in groepsverband, en zal alleen maar meer invloed krijgen als ze deze zomer het ultieme succes behalen op de Olympische Spelen. Het Amerikaanse publiek is dol op gouden medailles, soms tot het punt van extreme waardering, en US Soccer heeft al zijn eerste post-Olympische vriendschappelijke wedstrijden gepland in oktober tegen IJsland, ongetwijfeld in de hoop een team van winnaars te laten zien.

DIEPER GALEN

Engelse vrouwen kondigen vriendschappelijke wedstrijden USWNT en Duitsland aan

Hoewel Morgans tijd op het veld ten einde loopt, is haar impact erbuiten dat nog niet. Ze is er nog steeds. Ze spreekt zich nog steeds uit. Ze voelt zich nog steeds verantwoordelijk in situaties die om een ​​stem van leiderschap vragen. Het voorbeeld dat ze stelt, is de standaard die veel spelers volgen voor succes.

Er is een Alex-Morgan-vormig gat in de USWNT, maar dat wordt ook op allerlei manieren opgevuld door allerlei soorten spelers. Morgan, die zo hard heeft gevochten om de USWNT met respect te behandelen, om in alle omstandigheden te winnen, is in zekere zin de architect van haar eigen afwezigheid. Dit is een team dat kan bestaan ​​zonder Morgan en dat is uiteindelijk goed.

(Bovenste foto: Brad Smith/Getty Images; ontwerp: Dan Goldfarb)