Netflix’s actiefilm Rebel Ridge neemt de grote taboes van Amerika onder de loep, zorgvuldig

Thrillerfans weten inmiddels dat ze uit moeten kijken naar nieuwe Jeremy Saulnier-films. Van zijn over-the-top horrordebuut Moordfeest tot de bedrieglijk ingetogen confrontatiedrama’s met één-twee-stoten van Blauwe Ruïne En Groene kamer naar de venijnig koude William Giraldi-bewerking Houd de duisternis vastSaulnier is gespecialiseerd in sfeervolle films vol schokkend geweld, dat zijn hoofdpersonen vaak op het verkeerde been zet.

De toon van deze films varieert enorm, en ook hun manier van denken over hoe noodzakelijk geweld is en wat het met de dader doet. Maar ze zijn allemaal op verschillende manieren visceraal en gedenkwaardig, en ze veranderen bloedvergieten allemaal in een verontrustende, gewichtige gebeurtenis — een echte prestatie als je in zoveel genres werkt waar geweld gebruikelijk is en verwacht wordt, zowel door de protagonisten als door het publiek.

De dreiging van geweld hangt boven bijna elke minuut van zijn Netflix-film Rebellenrugdebuteerde op 6 september in de dienst. Ex-Marine Terry Richmond (Aaron Pierre, van De ondergrondse spoorweg en M. Night Shyamalan’s Oud) komt een klein stadje in het zuiden binnen met een tas vol geld, verkregen om zijn neef uit de gevangenis te halen. In de openingsscène valt de lokale politie hem aan en neemt het geld in beslag op grond van de wet op verbeurdverklaring van burgerlijke activa, bewerend dat het mogelijk drugsgeld zou kunnen zijn. De situatie escaleert vanaf daar — maar het is een langzaam brandend, opzettelijk getimed procedural van een escalatie, waarbij de lokale politiechef (actieveteraan Don Johnson), een bureaucraat met geheimen (AnnaSophia Robb), een gerespecteerde lokale rechter (James Cromwell) en vele anderen worden betrokken.

Voorafgaand aan de release van de film op 6 september sprak Polygon met Saulnier over het inrijgen van de naald in een film over enkele van de meest polariserende, politieke kwesties in het moderne Amerika, en over het halen van inspiratie uit Sylvester Stallone in Eerste Bloedmaar niet op de meest voor de hand liggende manieren.

Polygon: Dit is een film over veel verschillende dingen, waaronder de onrechtvaardigheid van verbeurdverklaring van burgerlijke activa. Maar het gaat ook over ras en blanke suprematie bij de politie, ook al geeft niemand in de film openlijk toe dat ze motieven of vooroordelen hebben. De zuidelijke setting, Terry die zwart is, de lokale politie die voornamelijk blank is, de specifieke rol van de ene agent die dat niet is — het is moeilijk om ras hier niet als een belangrijke factor te zien. Hoe ben je daarmee omgegaan?

Jeremy Saulnier: Het is er zeker, maar zoals je zei, niet op de voorgrond — niet omdat ik het wilde vermijden, maar omdat ik gewoon trouw wilde blijven aan een bepaald verhaal. Cast de beste acteurs en laat de dingen zich afspelen, en deze bredere thema’s komen van het publiek. Omdat we een punt hebben gemaakt om die weg niet op te gaan, vooral niet als het gaat om Don Johnson en dat personage.

Het primaire doel hier was om een ​​traditionele Amerikaanse actiefilm te maken, idealiter met meer artisticiteit, een beetje meer hoofdbrekend. Ik vind het leuk om in te gaan op de zeer geaarde aard, de details die andere films misschien voorbij laten gaan, wat betreft instellingen. Niet alleen wat betreft ras, maar ook wat betreft mensen in deze systemen — welke rol ze spelen, of ze zich daarvan bewust zijn of niet, of als ze dat wel zijn, hoe ze ervoor kiezen om hun verantwoordelijkheid te ontkennen, of het feit te negeren dat ze corrupte systemen in stand houden. Dus die mechanismen waren gemakkelijker te onderzoeken en te ontleden.

Toen het op het casten van de film aankwam, probeerde ik alleen de juiste acteur te vinden om de film te helpen. Het enige waar ik echt aan denk — het staat in de eerste versie van het script — is dat Terry bruin is. (…) Het voegt zijn eigen context toe die geen hulp van mij of pushen nodig heeft.

En als het op die kwesties aankwam, trok ik echt een heel harde grens met het verhaal, de structuur, de personages, de dynamiek: toen Aaron aan boord kwam, luisterde ik en volgde ik zijn leiding. Hij was erg loyaal aan de tekst, hij was erg eerbiedig, niet alleen voor mij als filmmaker, maar voor de hele crew, die hem steunde. Hij probeerde er alles aan te doen, fysiek, emotioneel. Maar als hij een probleem had als zwarte man (als iets in de film) zijn ervaring weerspiegelde, was hij er vriendelijk open over en volgde ik zijn leiding. En dat was een heel synergetische manier van werken, waarbij ik trouw bleef aan wat ik wist toen ik de film ontwikkelde, en heel open stond om te luisteren als Aaron zich uitsprak.

Kunt u iets specifieks aanwijzen wat hij wilde bespreken of veranderen?

Veel van de specifieke gesprekken tussen mij en de acteurs zijn privé, niet uit gevoeligheid, maar vanwege het protocol. Soms was het gewoon volkstaal, hoe hij zich meer op zijn gemak voelde bij het uiten van bepaalde regels. En soms vroeg hij me naar een grotere, bredere context van wat een scène betekende, waar het naar zou kunnen verwijzen. En soms zei hij: “Nou, oké, nu ik de implicaties en de verwijzingen hier begrijp, wil ik graag dit in plaats daarvan.” En het antwoord was altijd ja.

Dat gebeurde niet vaak, maar daardoor wist ik dat het belangrijk voor hem was. De hoeveelheid respect die hij de tekst gaf, en de credits die hij gaf aan de medewerkers die hem omringen en steunen, het was een geweldige dynamiek op de set. Maar als hij ervoor kiest om iets te injecteren waar hij gepassioneerd over is, was het een makkelijk ja.

Je had het over het teruggrijpen naar klassieke Amerikaanse actie – dit voelt heel erg als een moderne versie van de Sylvester Stallone-film uit 1982 Eerste Bloedtenminste wat betreft de opzet van het verhaal. Was dat iets waar je aan dacht toen je Rebellenrug?

De oorsprong (van een project) is altijd moeilijk te achterhalen, precies. Maar verbeurdverklaring van burgerlijke activa intrigeerde me, en ik dacht dat het een geweldig aanzettend incident zou zijn voor een film. En toen ik begon na te denken over het verhaal, en er onderzoek naar deed, werd ik gebombardeerd met al dit onrecht. Het was echt frustrerend. Ik dacht dat het een geweldige manier zou zijn om mensen achter een protagonist te krijgen. Het is een legale praktijk, maar het is inherent onrechtvaardig, en het verenigt iedereen, omdat het universeel verguisd wordt als praktijk. Toen dat verhaal zich begon te ontwikkelen — deze film was meer (Clint) Eastwood toen ik begon, het was meer de Man With No Name. Terry rijdt de stad binnen, niet op een paard, maar op een fiets, maar het was een westerngenrefilm, voor zover het mij betrof.

Toen ik me realiseerde dat deze film één hoofdpersoon zou inzetten tegen een politiemacht uit een klein stadje, Eerste Bloed was de primaire referentie die ik gebruikte om dit als een voltooid script te presenteren. Maar (Terry in Rebellenrug en John Rambo in Eerste Bloed zijn) heel verschillende karakters. Ze delen een paar dingen, ze hebben een militaire achtergrond, maar dat is het dan ook wel. Terry is cerebraal. Hij is een geweldige communicator. Hij doet zijn uiterste best om respect te verdienen en uit te delen.

Ik dacht dat het interessant zou zijn om de dynamiek te onderzoeken van een oorlogsveteraan wiens eerste gevechtservaring in de Verenigde Staten van Amerika was. Maar qua textuur, Eerste Bloed was zeker onderdeel van mijn lookbookbijbel. De cinematografie, hoe ze het weelderige landschap in het verhaal integreerden — zoals wanneer Stallone op die motor springt. De uitlaat van de motor zien, en hoe hij een modderig pad opklimt, en hoe de helling te hoog wordt en hij eraf valt — het zijn echte mensen die echte dingen doen, gewoon onmiskenbaar.

En dat is het niveau van filmmaken dat ik echt terug wilde brengen in de sfeer. Ik mis dingen die er echt uitzien, die mensen aan het roer hebben, die wat slordiger en meer geaard zijn, en emotioneel verbonden zijn met de actie op het scherm.

Als ik terugkijk naar al je eerdere films, is een van de dingen die ze echt verenigt het idee van mensen die in gewelddadige situaties terechtkomen waar ze niet per se de ervaring of de toolkit voor hebben om te reageren. Dat Terry een oorlogsveteraan is, voelde als een afscheid — maar zoals je het beschrijft, lijkt het erop dat je er op een vergelijkbare manier naar keek.

Nou, ik denk dat je helemaal gelijk hebt, in die zin dat hij een zeer competente, bekwame professional is. Hij wordt afgeschilderd als een slimme en zeer gedisciplineerde kerel. Je krijgt het idee dat deze man een zeer goede communicator is, maar omdat hij een traditionele stoere actiefilmheld is, vergeleken met mijn vorige filmografie, heb ik een manier gevonden om hem als een vis op het droge in de mix te zetten. Hem zien spartelen in een bureaucratie in een rechtbank in een klein stadje, in de gangen proberen uit te vinden met wie hij moet praten, die nachtmerrie van een klantenservice die hem dwarszit, gewoon proberen op het rechte pad te blijven en geen geluk hebben met het navigeren door dit ingewikkelde, verstikkende systeem.

Als er twee dingen zijn in Amerika waar we het moeilijk mee hebben om rationeel over te praten, dan zijn het wel ras en gebreken in de politie. Er is zoveel weerstand tegen het erkennen van vooroordelen of onrechtvaardigheid in de Amerikaanse politie, laat staan ​​het aanpakken ervan. Wat voor berekeningen moest je daarover maken?

Oh, dat moet ik volledig negeren. Als filmmaker, als je dat systeem volgt van “Wat gaat het internet zeggen?”, dan kun je net zo goed thuisblijven. Je kunt gaan tweeten wat je favoriete ijs is, en (mensen zullen reageren) “Dan heb je duidelijk nog nooit geproefd dit!” of zoiets als, “Hoe durf je?als deze fabrikant is…” Het is nutteloos.

Aaron hoeft geen ambassadeurschap op zich te nemen als persoon. Hij is meer dan een etniciteit. Hij is een van de beste acteurs die ik ooit in mijn leven ben tegengekomen, en ik geef hem de tijd en ruimte om te definiëren hoe dat ons als filmteam dient. Dus binnen de context van de film laat ik Aaron de leiding nemen. Ik pretendeer niet speciale kennis te hebben, of namens een groep mensen te spreken, over de geladen aard van de Amerikaanse politie.

Ik heb echt heel veel onderzoek gedaan. Ik heb wat dialogen uit echte dashcam-video’s gehaald. Maar in Rebellenrughet doel was eigenlijk gewoon om ervoor te zorgen dat ik niet in polariserende standpunten zou vervallen. We hebben zeker een duidelijke protagonist en een duidelijke antagonist. Maar de uitdaging voor mij is niet alleen om dingen naar beneden te halen, om iedereen een mens te maken en een kans te geven om hun waarheid te spreken, of ik nu voor ze juich of dat het publiek achter ze zal staan. Het is belangrijk dat ik deze gevechtsruimte creëer met personages die echt lijken, en ze hebben echte druk en echte problemen, zodat er echte energie is wanneer deze natuurlijke confrontatie plaatsvindt. Echte personages creëren echt drama. En dat is waar ik naar streef.

Verder liet ik het onderzoek bepalen welk niveau ik wilde bereiken, voor zover het de realiteit betreft. (…) Verbeurdverklaring van burgerlijke activa is legaal. Als het in uw staat niet legaal is, kunt u het omzeilen en het koppelen aan federale autoriteiten, en nog steeds manieren vinden om eigendommen van burgers in beslag te nemen zonder ze aan een strafrechtelijke aanklacht te koppelen. (Ik vond) ranchers in Texas die hun hele eigendom in beslag lieten nemen, inclusief alle landbouwapparatuur erop, omdat ze een paar marihuanaplanten op het terrein hadden staan. Pokerspelers die $ 100.000 werd gestolen omdat ze staatsgrenzen overstaken met contant geld, en werden beschuldigd van drugsdealers.

En de bewijslast ligt altijd bij het slachtoffer om te bewijzen waar het geld vandaan kwam. En ze gebruiken het tegen je als hefboom. “Ga je een advocaat inhuren? Een paar jaar (hierachteraan)?” Ze zeggen in feite: “We nemen het geld en houden het. We laten je gaan, maar als je erachteraan komt, dienen we strafrechtelijke aanklachten tegen je in.” Dat is een gemakkelijke manier om de slachtoffers te slopen. Dus ik ging gewoon voor een goede ouderwetse Amerikaanse actiefilm, zoals een Eerste Bloed, Michael Kleiton, Hoogvlakte DrifterHet ging erom trouw te blijven en tastbaar te blijven, voor zover het mijn aanpak als filmmaker betreft.

Rebellenrug verschijnt op 6 september op Netflix.