Kingdom Come: Deliverance 2 Hands-On: een meeslepende middeleeuwse RPG

Er is een dunne lijn tussen middeleeuwse gameplay die historisch accuraat is en middeleeuwse gameplay die leuk is. De algemene ontvangst van Koninkrijk Kome: Bevrijding geeft aan dat Warhorse Studios die balans in 2018 goed heeft gevonden, maar zoals opgemerkt in Kotaku’s beoordelinger kan nog veel verbeterd worden. Na het spelen van (de onlangs vertraagde) Koninkrijk Kome: Bevrijding 2 In ongeveer drie uur tijd is het duidelijk dat het team zich bewust is van de tekortkomingen van de eerste wedstrijd, maar ook van de sterke punten. KCD2 is, aan de oppervlakte, een klassiek vervolg op een videogame—groter en beter, met meer te doen. Maar ik ben verrast door hoe “immersive sim” het is, ook al heb ik het gevoel dat Warhorse misschien huiverig zou zijn voor die karakterisering. Hoewel de introductie traag is en nauw gericht op het vertrouwd maken van nieuwkomers met de gameplay, voelt wat ik veel later in het spel speel als een opwindende digitale LARP-sessie waar ik niet op kan wachten om verder mee te experimenteren.

Vooraf bestellen Koninkrijk Kome: Bevrijding II: Amazon | Beste koop

Een langzame maar ‘authentiek middeleeuwse’ start

De opening van het spel speelt zich af in het Trosky Kasteel, het middelpunt van KCD2‘s eerste (van twee) belangrijke regio’s: Boheems Paradijs, in het jaar 1403. Hongarije, op bevel van Koning Sigismund de Rode Vos, valt binnen en Henry, Hans en andere soldaten bevinden zich in de greep van pijlen, trebuchets en meer. Het is een leuk decorstuk en toont het nieuwe kruisboogwapen, dat zich aansluit bij andere toevoegingen zoals vroege vuurwapens en raketwapens, maar net als de zaken op gang komen, schakelen we over naar een tijd enkele weken eerder.

Onbewust van de naderende invasie, maken protagonist Henry, zijn voormalige rivaal maar nu beste vriend Hans, en hun bemanning hun kamp op na een kort gevecht met wat bewakers die op bandieten letten, hier gebruikt om het op vaardigheden gebaseerde dialoogsysteem van het spel te laten zien. Ik ben meteen betoverd door de muziek, geschreven door Warhorse’s in-house componistenduo, Adam Sporka en Jan Valta. Het is verfrissend middeleeuws en grillig en vermijdt de meer generieke toon van heldendom die soms de muziek van het genre kan vergezellen. Op het kamp speel ik een paar rondes van de op dobbelstenen gebaseerde minigame Tankard, vind een manier om mijn hond te voeren (die je natuurlijk kunt aaien) en oefen zwaardvechten met Hans.

Duelleren tegen Hans voelt zwaar en doelbewust aan, omdat ik een richting voor mijn aanval selecteer met de rechter stick voordat ik met de rechter trigger sla. Ik doe dit terwijl ik Hans’ aanvallen en hun richting bekijk, zodat ik kan blokkeren met de linker trigger. Het is verrassend moeilijk, omdat je je richtingsinvoer, vijandelijke invoer, pareren en meer moet beheren. De game doet geweldig werk door diegetisch aan te geven wat er gaat gebeuren, maar er is nog steeds veel om rekening mee te houden. Ik ben er in het begin slecht in. Maar na een paar gevechten begin ik de aantrekkingskracht van dit vechtsysteem te voelen. Warhorse zegt dat het zich richtte op het aantrekkelijker en begrijpelijker maken van het gevecht voor het vervolg, waarmee een van de meest voorkomende kritiekpunten op de eerste game werd aangepakt.

Warhorse PR Manager Tobias Stolz-Zwilling, die namens de studio sprak tijdens het evenement, zegt KCD2 is een “authentiek middeleeuws spel, maar geen middeleeuwse simulatie.” De gevechten spreken daar het meest over. Het voelt als wat ik me voorstel dat middeleeuwse gevechten waren: opzettelijk, zwaar en een beetje onhandelbaar, maar toch leuk.

“Authentiek middeleeuws” stelt het team ook in staat om weg te komen met dingen als “Remedium Savegamium,” een drankje dat gedronken moet worden om het spel te redden. Uit het gekreun en gelach dat ik hoor tijdens de preview als Warhorse dit noemt, is het duidelijk dat fans van de serie dit drankje zowel een frustrerend element van het eerste spel vinden als een innemend aspect van de moeilijkheidsgraad en uitdaging waar het om bekend staat.

Na enige tijd in het kamp wenkt Hans Henry om met hem mee te gaan op een klein avontuur, waarbij hij de stemmen van vrouwen volgt die hij in de buurt hoort. Dit moment dient als introductie van stealth in het spel, wat simpel maar bruikbaar lijkt, maar belangrijker nog, het start een gebeurtenis die Hans en Henry voor hun leven laat rennen. Bandieten vallen de bemanning terug in het kamp aan en vervolgens de vrouwen, en Hans en Henry worden gedwongen te vluchten, maar niet voordat Henry een pijl in zijn rug krijgt.

Terwijl de twee proberen te ontsnappen over een nabijgelegen vijver, wordt Henry gedwongen om tragische (en trippy) momenten uit zijn geschiedenis opnieuw te beleven via flashbacks die waarschijnlijk zijn veroorzaakt door extreem bloedverlies. Ik hou van deze momenten, omdat ze een beetje fantasie en surrealisme injecteren die KCD2‘s toewijding aan het ‘authentiek middeleeuwse’ verhaal zou het anders kunnen verhinderen, en de flashbacks helpen mij, een nieuwkomer in de serie, om bij te houden hoe Henry van niemand in iemand veranderde.

Ik kom uiteindelijk aan bij een gammel hutje in het bos en ontmoet Pavlena en Hezbonah, die Henry rehabiliteren en mij alchemie leren (een leuk minispel met meerdere stappen om drankjes te maken) en de effecten van mijn dialoogkeuzes. Henry krijgt reputatie bij verschillende mensen, zoals Pavlena en Hezbonah, en ook bij facties op basis van de keuzes die ik maak, zelfs met dialogen die niet afhankelijk zijn van vaardigheidscontroles, wat het soort introspectie biedt dat ik goed vind D&D roleplay. Omdat ik de Advisor-speelstijl in de intro van het spel heb gekozen, leidt mijn Henry met kennis in het gesprek, maar een Soldier-speelstijl kan bruter overkomen of een Thief kan sluwer overkomen.

Door Adviseur, Soldaat of Dief te kiezen worden je startvaardigheidspunten toegewezen, maar Warhorse zegt dat je niet aan één richting vastzit en dat je je Henry vrij kunt classificeren zoals je wilt. Iets wat ik leuk vind tijdens mijn korte tijd met het spel is de manier waarop het je directe acties beloont. Warhorse noemt het “echte rollenspellen”, maar het doet me het meest denken aan klassieke Runescape in de zin dat als ik wil dat mijn gevechtsacties verbeteren, ik daadwerkelijk dingen moet doen zoals met een zwaard zwaaien of met een boog schieten. Het is fijn om met de wereld te interacteren om Henry’s vaardigheden te verbeteren, in plaats van willekeurig punten te ontvangen die ik aan een vaardigheid kan toewijzen na het voltooien van quests, en het voegt een bevredigend niveau van actie-en-onmiddellijke-gevolgen toe aan de wereld.

Ik bereik uiteindelijk de KCD2 titelkaart en net voordat ik eindelijk kan interacteren met de open wereld van Bohemian Paradise, word ik eruit gegooid. Hoewel het duidelijk is dat de introductie-uren van het vervolg bedoeld zijn om nieuwe spelers bij te praten over deze serie en hoe het werkt, vond zelfs ik, een nieuwkomer, het uiteindelijk traag. Het is een hoop dialoog, toegegeven goed geschreven, maar genoeg om je ogen te laten glazuren tussen de spaarzame gameplay-sequenties.

Een vleugje Dief in Koninkrijk Kome: Bevrijding 2

Gelukkig komt er nog meer. De tweede helft van mijn speelsessie vindt plaats 60 tot 70 uur in het spel, zo is mij verteld, in KCD2‘s andere grote regio, Kuttenberg, een plek die niet in de eerste game te zien was, maar die wel overal werd aangestipt. Het is een enorme en uitgestrekte middeleeuwse stad die bewoond wordt door honderden NPC’s en omringd wordt door dorpen en wildernis die uitnodigen tot verkenning. Volgens Warhorse beslaan Kuttenberg en Bohemian Paradise 25 vierkante kilometer KCD2 om te verkennen, twee keer zo groot als zijn voorganger.

Hier ontmoet ik de Meister van Frankfurt, Menhard, een luidruchtig maar charmant personage dat probeert een lokale gildeleider te worden door anderen die de titel dragen uit te dagen. Henry, die dit gesprek toevallig tegenkomt, mag het negeren of op zijn minst stil blijven. Maar je kunt ook de kant van Menhard kiezen of de tegenpartij. Ik kies de kant van Menhard en na een louche gesprek bij een pul bier, word ik verantwoordelijk voor het stelen van een speciaal gildezwaard en het ophangen ervan in het stadhuis.

Het is middag en nieuwsgierig naar dit verzoek, ga ik meteen naar het waypoint. Dit brengt me bij een afgesloten deur die ik probeer te kraken, waarbij ik mezelf duidelijk vergeet, want de bewakers in de buurt arresteren me meteen. Henry moet eerst vernedering en schaamte doorstaan ​​in een schandpaal voordat hij wordt bevrijd en, vanwege zijn arrestatie, moet hij nu slapen om van een debuff af te komen waardoor hij gemakkelijker te spotten is. Ik slaap lang genoeg om ervan af te komen en word om 1 uur ‘s nachts wakker, het perfecte moment voor wat gewaagde diefstal. Hier leer ik dat als je ‘s nachts buiten bent, je een fakkel moet dragen, anders word je ondervraagd en gecontroleerd (wat ik niet lukt) door bewakers die door de stad patrouilleren… en is het weer een gevangenis. Al snel, dit keer met een fakkel in de hand, probeer ik deze gildezwaardroof ‘s nachts opnieuw en bereik uiteindelijk de juiste locatie.

Nadat ik met succes een aantal gesloten deuren heb gekraakt, ga ik naar binnen. Ik zie een bewaker aan een tafel en sluip naar binnen om hem knock-out te slaan. Hier leer ik dat baden belangrijk zijn. Gedurende mijn tijd in Kuttenberg merkt bijna elke NPC die ik tegenkom mijn geur op, maar ik negeer het. Ik wou dat ik dat niet had gedaan, want terwijl ik achter de eerder genoemde bewaker zit en hem voorbereid om hem knock-out te slaan, ruikt hij iets vreselijks, draait zich om en ziet mij… weer in de gevangenis. Na een derde poging pak ik eindelijk het zwaard en hang het op bij het stadhuis, zoals Menhard heeft opgedragen. Als een soort gilde-uitdaging moeten Menhard, Henry en een derde NPC het nu opnemen tegen de andere gilde-kandidaten in een toernooi. Ik vind het geweldig dat Henry, wanneer hij niet aan het duelleren is, aan de zijlijn moet staan ​​en de andere NPC’s moet zien duelleren. Het is een klein vleugje authenticiteit dat ik verwelkom, nadat ik had verwacht dat het spel ofwel zou doorspoelen of dat Henry zou meedoen aan de andere gevechten.

Het is hier in dit Kuttenberg-gedeelte van de preview dat ik de vrijheid, diversiteit en variatie vind die de opening van het spel mist. Hoewel de eerste twee uur van het spel als verf op nummer aanvoelen, hint wat ik in Kuttenberg zie, meer dan halverwege het verhaal van het spel, naar een uitgestrekte middeleeuwse RPG die grenst aan immersive sim — ik wou dat ik er meer dan 60 minuten van had mogen meemaken.

Warhorse benadrukt dat er hier sprake is van een lineair verhaal: Henry is nog steeds op zoek naar wraak voor zijn ouders, die in de eerste game werden vermoord, terwijl hij zich verzet tegen het binnenvallende Hongaarse leger. Ik kijk ernaar uit om te zien hoe het zich ontvouwt. Ik geniet vooral van de komische buddy-duodynamiek tussen Henry en Hans en hoe hun relatie de bredere verhalende momenten beïnvloedt die zich om hen heen afspelen (en soms door hen). Het zijn echter de stappen die ik zal nemen om die momenten te bereiken, de keuzes die ik mechanisch zal maken, geïnformeerd door de echte geschiedenis van dit middeleeuwse landschap, die mij het meest opwinden. KCD2 komt begin volgend jaar op de markt.

Vooraf bestellen Koninkrijk Kome: Bevrijding II: Amazon | Beste koop

.