Ik ben een vrouwelijke rugbyspeler – trolls zeggen dat je terug naar de keuken moet, maar mannen zijn gewoon jaloers omdat mijn biceps groter zijn dan die van hen

VAN haar bescheiden begin in een landelijk dorpje in Yorkshire tot het grote podium van het internationale rugby: Ellie Kildunne’s reis is niets minder dan inspirerend.

Maar de fullback, die voor Engeland en de Harlequins speelt en zaterdag namens haar land tegen Nieuw-Zeeland speelt, geeft toe dat haar reis naar succes in het rugby niet soepel is verlopen.

9

9

Ze kreeg niet alleen te maken met seksistische internettrollen die kritiek hadden op haar lichaam en haar vertelden dat ze terug naar de keuken moest, maar ook leraren twijfelden aan haar.

Ondanks dit heeft de Engelse fullback, in een oogverblindende demonstratie van vaardigheid en vastberadenheid, de felbegeerde titel van Women’s Six Nations Player of the Year gewonnen. Kampioenschap.

De pas 24-jarige Britse Olympiër, die nu in Reading woont, heeft haar fans al betoverd met haar explosieve prestaties. Ze won drie keer de prijs voor Beste Speelster en scoorde negen keer in vijf wedstrijden.

En ze zegt dat vrouwen zoals zij in de sportwereld niet meer weg te denken zijn.

“Er zijn veel seksistische opmerkingen. Sommige opmerkingen maken me niet boos, ze geven me de kracht om ze de mond te snoeren,” vertelt ze aan Fabulous.

“Ik denk dat zolang ik kan blijven doen wat ik doe en ik de kracht van deze mensen krijg, zij er maar aan moeten wennen. Want er komt een tijd dat je niet meer bij ons weg kunt.

Vroege beginjaren

“Ik laat ze hun gevoelens de vrije loop laten – of het nu frustratie, woede of jaloezie is – want ze zullen er snel aan moeten wennen. Ik ga door, ondanks wat mensen zeggen.”

Ellie groeide op in een wereld waarin sport een integraal onderdeel van haar leven was. Haar eerste stappen in de rugbysport zette ze daarom niet in een traditionele omgeving, maar in haar eigen achtertuin.

Ze vertelt dat haar liefde voor rugby al op zevenjarige leeftijd begon: “Ik ben opgegroeid in een vrij landelijk gebied en ik ben altijd sportief en competitief geweest in alles wat ik doe.

“Op een dag speelde ik met de jongens in de tuin en ik wist dat als ik niet met hen meeging naar de training, ik alleen zou spelen.

“Ik ben uiteindelijk in de auto gesprongen en met ze meegegaan naar de rugbysessie en ik vond het geweldig. Ik kende de regels niet, ik heb het niet bekeken, ik had geen rugbyhuishouden, maar ik vond het geweldig om te gaan.”

Haar beslissing was een keerpunt en hoewel Ellie geen enkele voorkennis had van de sport, werd ze er meteen verliefd op.

Ze zegt: “Ja, in het begin was het een beetje vreemd dat er een meisje naar de training kwam, maar aan het eind rende ik rondjes om de jongens en werden ze mijn familie.

Ik heb het vaak gezien, er is nooit een ‘goede poging’, het is altijd ‘slechte verdediging’. Er is nooit een ‘goed uitgewerkte teamstrategie’, het is dat we ‘spelen tegen een waardeloos team’

Ellie Kildunne

“Ik vond het heel leuk om anders te zijn en iets anders te doen, en de kans te krijgen om mensen ongelijk te bewijzen en daar goed in te zijn.”

Rugby, ontdekte ze, was een sport voor iedereen, zoals ze uitlegt: “Het is er voor alle soorten en maten. Het gaat niet om je geslacht of iets anders.

9

“Maar dan zijn er mensen die zeggen: ‘Er zit een meisje in het team, ze zal vast niet goed zijn’.

“Ik denk niet dat het iets is om voor weg te lopen, het geeft ze de kans om de mond te snoeren.

“Ik werd heel erg beschermd door de mensen om mij heen, zodat ik mij kon concentreren op mijn rugby.

“Mijn familie heeft me heel goed opgevoed om me niet te laten kleineren door mensen die dingen zeggen. Het geeft me de kracht om door te gaan en het beter te blijven doen.”

Op 12-jarige leeftijd besloot Ellie om van het jongensteam over te stappen naar het meisjesteam.

Ze zegt: “Jongens werden groter dan ik en ik herinner me een specifieke wedstrijd waarbij ik dacht: ‘het is tijd om nu naar een meisjesteam te gaan’, omdat ze me er gewoon uitpikten en op me af renden.

“Het is soms moeilijk, maar als kind hield ik van wat ik deed en ik dacht aan niets anders. Ik dacht niet na over wat mensen zeiden, ik hield er gewoon van om het veld op te gaan, dat was mijn prioriteit.”

Geschiedenis maken

Ellie’s talent begon door te breken en ze werd het eerste meisje in de 200-jarige geschiedenis van haar privéschool dat rugby speelde. Daarmee maakte ze meteen indruk op het A-team.

9

Ze voegt toe: “Ik ging naar een vrij traditionele privéschool in het noorden, waar meisjes netbal en hockey speelden en jongens rugby en voetbal.

“Ik ging naar binnen en zei dat ik rugby speelde en ze zeiden ‘nou, je kunt netbal spelen’. Ik was het eerste meisje in 200 jaar geschiedenis van de school dat rugby speelde.

“Uiteindelijk kreeg ik mijn coach van mijn lokale club. Ze zeiden dat ik het in het B-team mocht proberen. Ik scoorde drie keer en in de volgende spel zat ik in het A-team.

“Vrouwenrugby groeit, vrouwensport wordt erkend en op scholen spelen meisjes, er zijn echte teams, dat is echt gaaf om te zien.”

Een rolmodel worden

Ellie vertelde hoe belangrijk het is om een ​​rolmodel te zijn voor jongeren die de sport willen beoefenen.

“Ik herinner me dat ik als kind wilde zien hoe vrouwenrollen eruitzagen. modellen“Ik ben er een voorstander van om elke kamer die ik binnenkom te inspireren”, zegt ze.

9

“Het is belangrijk dat jonge meisjes en jongens een rolmodel hebben, iemand om op te lijken. Daarmee laat je zien dat je dat ook kunt zijn.

“Nu, door de zichtbaarheid die we krijgen, de toegankelijkheid en de sociale media, hebben mensen de kans om te weten te komen wie ik ben en wat ik doe.”

Maar een vrouwelijke rugbyspeler zijn, gaat niet zonder uitdagingen, zoals Ellie toegeeft: “Het maakt niet uit wat we doen, iemand heeft er altijd een mening over.

9

“Omdat we in een door mannen gedomineerde sport zitten, ervaren we waarschijnlijk veel meer (trollen).

“Ik heb het vaak gezien, er is nooit een ‘goede poging’, het is altijd ‘slechte verdediging’. Er is nooit een ‘goed uitgewerkte teamstrategie’, het is dat we ‘spelen tegen een waardeloos team’.

“Maar nu staan ​​er meer mensen voor op. Supporters zullen terugslaan op deze mensen die trollen en haten.

“Ik vertelde mijn verhaal aan de hand van mijn lichaamsbeeld, en iemand zei dat ik me meer zorgen moest maken over wat ik die avond ging koken dan over de spieren in mijn lichaam.

“Het maakt mijn ouders meer van streek dan het mij van streek maakt, dat ik het moet lezen. Wetende dat zij er niets over kunnen zeggen, dat ik er niets over kan zeggen.

Iemand merkte op dat ik me meer zorgen moet maken over wat ik die avond ga koken dan over de spieren in mijn lichaam

Ellie

“Maar ik weet dat er een tijd komt dat ze niets meer kunnen zeggen, omdat ze dan niets meer te zeggen hebben.

“We worden bekende namen en inspireren veel meer mensen dan zij. Het kan soms moeilijk zijn, maar ik speel niet voor deze mensen. Ik speel omdat het me gelukkig maakt.”

Ondanks de harde opmerkingen en vergelijkingen met mannen in de sport, blijft Ellie vastberaden, zoals ze bekent:

“Je krijgt altijd commentaar, ongeacht wie je bent, maar uiteindelijk zijn wij degenen die in Twickenham spelen, niet zij.

Haters gaan haten. Ze zijn waarschijnlijk jaloers dat ik grotere biceps heb dan zij.

Ellie

“Ik krijg vaak te horen dat ik er dunner uitzie dan de andere meisjes, of dat ik er niet zo krachtig of sterk uitzie, omdat ik anders gebouwd ben.

“En dat zijn niet alleen trollen, commentatoren zeggen dat misschien wel en denken dat het een goede zaak is, maar wat mij betreft is het niet iets om commentaar op te leveren.

“Ik ken meisjes die ‘mannelijk’ worden genoemd en gespierder dan de gemiddelde vrouw. Maar met behulp van sociale media wordt het bijna een trend om sterk te zijn, wat echt cool is om te zien.

“Fit en krachtig zijn is niet iets om voor terug te deinzen.

“Haters gaan haten. Ze zijn waarschijnlijk jaloers dat ik grotere biceps heb dan zij.”

Veelvoorkomende misvattingen

Ellie zegt het volgende over veelvoorkomende misvattingen over vrouwelijke rugbyspelers: “Eén daarvan is dat we proberen meer op jongens te lijken en dat we agressief zijn.

9

“Maar we spelen gewoon rugby omdat we het leuk vinden.

“De mensen die naar ons komen kijken, denken niet dat we proberen iets te zijn, of dat we onszelf in een hokje proberen te stoppen, of dat nu is om meer op de mannen te lijken, of meer op de leeuwinnen. We proberen niet iets te doen of te zijn.

“Wij zijn gewoon mensen die graag met een bal gooien, en daar ook behoorlijk goed in zijn.”

Voor Ellie is rugby meer dan alleen een sport; het is een bron van diepe vreugde en een platform om anderen te inspireren.

9

Ze zegt: “Iedereen die betrokken is bij sport, zal zich sterk en bevoegd voelen en deel uitmaken van een familie. Rugby zorgt er absoluut voor dat ik al die dingen voel.

“Als ik zie welke impact ik op andere mensen heb gehad, moet ik daar vaak over nadenken.

“Ik kan niet geloven dat ik dit als baan doe, ik vind het geweldig. Ik leef een droom.

“Ik wil elke kamer waarin ik ben inspireren. Ik wil het spel opnieuw op de markt brengen zodat het cool wordt. Het is cool om een ​​vrouwelijke sporter te zijn.”

En Ellie’s boodschap aan jonge meisjes die aspireren om aan de sport deel te nemen is simpel maar krachtig: “Wees niet bang om beoordeeld te worden, het kan gebeuren, het zal waarschijnlijk gebeuren.

“Maar blijf vooral onthouden waarom je het doet.”

Er zijn nog steeds tickets beschikbaar om de Red Roses tegen Nieuw-Zeeland te zien spelen deze zaterdag. Klik hier om te kopen.

9